|
Bir defasında bana kayıp zamandan bahsederken, ona annemin bir cümlesini söylemiştim:
“Efendim, annem zamanla ilgili sık sık şöyle derdi: ‘Onu kim oluşturuyorsa, satmadığı aşikâr.’”
Tekrar etmemi istedi.
“Ne kadar güzel Céleste! Ne harika! Kitabıma bunu da koyacağım.”
Nitekim koydu da.
Fakat yine de hayatının daimi konusu; isteğinin sonuna ulaşamama korkusu olarak kalmıştı.
“Céleste’ciğim, çok bitkinim, daha fazla dayanamıyorum, lâkin devam etmeliyim... Sonunu getiremezsem bütün ömrümü bir hiç uğruna harcamış olacağım!”
Kaç kez bu cümleyi duydum, kaç kez “Zaman, üzerimde baskı yapıyor!” dediğini hatırlarım...
Ve bir gün şöyle söyledi:
“Céleste, bitiremiyorum, ölüm beni izliyor. Beni takip ediyor.”
Safça kendimi şaka yapmaya zorlayarak şöyle cevap verdim:
“Peki efendim, uzatmak yerine niçin bitimiyorsunuz?”
Acı içinde olduğu zamanlarda dahi yüzünde beliren anlayışlı ve sabırlı bakışlarıyla bana baktı:
“Ah Céleste, sahiden öyle kolay mı sanıyorsunuz? Yapamam. ‘Son’ sözcüğünü yazmak, düşündüğünüz kadar kolay değil.”
“Yine de efendim, sürekli ölümünüz üzerine konuşmamız için bu bir sebep değil.”
“Öyle Céleste, çünkü öleceğim.”
“Kesinlikle hayır efendim. Size hep söylüyorum; benden daha uzun yaşayacaksınız.”
“Ve ben de size hep hayır diyorum Céleste. Gözlerimi kapatacak olan kişi sizsiniz. Ve beni iyi dinleyin, bunu anlamanız lazım... İnsanlar, ölümleri hakkında konuşurken onları dikkatle dinlemeyi öğrenmelisiniz. İçimizde taşıdığımız ölümü, yaklaştığında hissederiz... Ve ben, herkesten farklı bir hayata sahip olduğum için daha fazla hissediyorum. Hiç normal olmayan bir hayat sürüyorum; havasız, yemeksiz... Çocukluğumdan beri astım krizleri hiç şüphesiz sağlığımı mahvetti. Size kim bilir kaç kez söyledim; bronşlarım yanık lastik gibiler, kalbim artık yıllardır içimdeki noksan havayı bulmaya çabalamaktan bitâp düştü, nefes alamıyor. Çok ama çok yaşlı bir adamım Céleste... Zavallı kalbim bronşlarım kadar yaşlı. Daha uzun yaşamayacağım.
“Böyle konuşmayın efendim, doğru değil.”
“Doğru Céleste, doğru. Ve bu yüzden artık bitirmek istiyorum.”
(...)
Neşeli ve tamamen yenilenmiş hâldeydi, şaka yapmış bir çocuk gibi coşkundu.
“Pekâlâ, Céleste, o hâlde söylüyorum. Harika bir haber. Bu gece, ‘son’ sözcüğünü yazdım!”
Her zamanki gülüşüyle ve o ışıl ışıl bakışlarıyla şöyle ekledi:
“Artık ölebilirim.”
|
